BOLU YANGINI

Gündüzleri beynimi oyalıyorum da başımı yastığa koyduğumda bana bir haller oluyor. Beynimin içinde savaş başlıyor. Savaş gündüz olduğunda zırhlarımı giyiyor, bir şekilde savaşıyor, maçı idare edebiliyorum. Ya geceleri…

Geceleri dişlerimi gıcırdatmaya başlıyorum. Elimdeki kılıç, kalkan, üstümdeki zırh teker teker düşmeye başlıyor. Saatler ilerledikçe savunmasız kalıyorum. Beynim çırılçıplak kaldığından direncim kırılıyor, üşümeye başlıyorum.

Siz şimdi bana,

Bu geceki savaşı mı soruyorsunuz?

Bugünkü Bolu yangını…

Kartalkaya’da bir otelde yangın çıktı, ölü sayısı yetmiş dokuza çıktı. Nasıl olduysa tekrar yetmiş sekize düştü.

Ben bu yangının sebebini biliyorum. Siz de biliyorsunuz. Tekrarlamaya gerek yok.

Peki,

Tepki kime, neye oldu?

Bu kadar ölü varken yangının olduğu otelin çevresinde birileri kayak yapıyormuş. Tepki buna oldu.

Gören de bu ülkede bu tür şeyler hiç olmuyor sanır.

Kardeşim biz kırmızı ışıkta düğün konvoyu ile cenaze arabasının yan yana durduğu, bir grubun davul zurna eşliğinde göbek attığı, diğer grubun ağladığı bir ülkeyiz.

Görmüşlüğüm yok,

Duyarsızlıkta zirve yapmış bir milletin evladı olarak,

Aha da buraya yazıyorum:

Bir gün kırmızı ışıkta damadın arabadan atlayarak cenaze arabasındaki meftayı tabuttan çıkarıp “Lan nasıl bu mutlu günümde benim görüntüme girerek benim keyfimi kaçırıyorsun.” diyerek ona kafa attığını, ardından da hızını alamayarak kırk bıçak darbesiyle ölüyü bir daha öldürdüğünü duyarsanız şaşırmayın.

Ya da,

Şaşırmış ayaklarına yatmayın.

Yemezler. Ahmet Cangür