NUH’UN GEMİSİ TORTUM’DAN

NUH’UN GEMİSİ TORTUM’DAN

Evet evet, yanlış duymadınız… Sohbet bu; mevzu derin.

Derler ki, tufan vaktinde Nuh Peygamber’e gemi yapma emri geldiğinde, Cudi Dağı’na değil, Erzurum’un Tortum kazasındaki Alapınar Köyü’ne yönelmişti gökyüzünün sesi.

O zamanlar dağ daha gençti ama kararı ağırdı. Ağaçlar konuşuyor, taşlar sır taşıyordu. Köydeki yaşlılar, “Tortum’un ağacında dünya saklıdır.” derdi. Bu yüzden gemi orada yapıldı.

Nuh’un marangozları, fırtınayı duymuş gibi titreyen gövdeli ağaçları seçti. Reçinesi gözyaşı gibi akan köknarların, rüzgârda dua eden kavakların ve yerin dibine sabırla kök salan ardıçların içinden seçildi keresteler.

Ama hikâyenin en garip yanı, hayvanlardı.
İkili ikili geldiler…
Aslanlar kibirliydi, yılanlar sinsiydi, koyunlar biraz sersem, köpekler sadıktı.
Ama bir karakaçan gelmişti — kulakları boyundan uzun, mahzun gözlü, epey yorgun.

Nuh sordu:
“Diğerin nerede?”
Karakaçan başını eğdi:
“Yolda dinlenmeye bıraktım efendim, bir yükü vardı, içinden atamadığı.”

Ve o an, dağların çobanı geldi.
Üzerinde aba, elinde çevgeni, gözlerinde sır…
“Boş ver.” dedi. “Ben onun eksikliğini kapatırım.”

Nuh şaşırdı:
“Sen kim oluyorsun?”
“Ben,” dedi çoban, “dünya tamamken eksik kalan ne varsa, onun utancını taşıyan adamım. Onun yerine ben binerim; yeter ki bu tufan bitsin.”

Gemi yola çıktı.

Ama o çoban hiç inmedi.
Tufan dindi, hayvanlar dağıldı, gemi Cudi’ye oturdu.
Ama çobanın sesi Erzurum’un rüzgârında kaldı.
Bazen bir kedi miyavlamasında duyulur,
bazen karakaçanın feryadında yankılanır:

“Eksik gelenin yerine geçmek,
bazen dünyayı kurtarmaktır.”

Şimdi Tortum’da bir ağaç fosili bulundu.
Bilim adamları ona bakıp:
“Bu ağaç tufanı görmüş.” diyorlar.

Ama dağların çobanının torunu Harun Usta,
şapkası gölgede, kahvesinden bir yudum alıyor:

“Tufanı görmek kolay…
Peki, kimin eksikliğini sırtlandığını kim anlayacak?”

LAÇİN.